De dames en heren die mij op Instagram volgen weten al langer dat wij al enige tijd op zoek zijn naar een woning voor mijn ‘ex-gedetineerde’ vader. Ik geef daarover regelmatig updates op m’n Instagram account, maar gezien de ernst van de zaak en het feit dat wij vast niet de enige zijn met deze issue, deel ik hier ook de kwestie. Schijnbaar is het zo dat als je weer een eigen woonruimte na detentie wilt, je jezelf eerst moet bewijzen.

Een aantal weken geleden stond mijn vader 1e op de lijst voor een woning van de sociale woningbouw. Yes! Eindelijk! Van m’n vader af! (semi-grapje).

Wij wisten dat er nog een betaling open stond dus daarover had ik netjes contact opgenomen met de woningbouwvereniging. Hij betaalt al vanaf juni 2021 50,00 per maand af. Dat is niet veel, maar hij is ook pas sinds maart 2021 vrij. Je krijgt geen zak geld mee voor je goede gedrag in de bajes. Met een hogere betalingsregeling gingen ze niet akkoord, maar als we de schuld in één keer af zouden lossen dan zouden we korting krijgen op de openstaande schuld én kon hij in aanmerking komen voor de woning. Leek mij een eerlijke deal.

Asociale woningbouw

Tot mijn grote verbazing kregen wij na de bezichtiging een mail dat mijn vader toch de woning niet zou krijgen. Volgens hen om de volgende reden: ‘Asociale woningbouw wil dat een nieuwe huurder met een betalingsachterstand kan aantonen dat diegene 2 jaar lang zonder problemen de huur heeft betaald. Dit is helaas niet het geval in uw situatie.’

Dat is inderdaad niet het geval, want hoe de F moet hij dit aantonen als hij geen huis heeft om te huren. Hij woont sinds hij vrij is bij ons. Bovenop het feit dat hij de afgelopen 2 jaar binnen heeft gezeten. Toevallig iemand bij de DJI die een verklaring kan fixen dat hij de afgelopen twee jaar een goede huurder is geweest?

Besef dat we hier spreken over de SOCIALE woningbouw. Ik citeer: ‘Sociale huurwoningen zijn goedkopere huurwoningen voor mensen die niet over genoeg financiële middelen beschikken om een woning te huren in de vrije sector’ … ‘Zo mag het inkomen bijvoorbeeld niet te hoog zijn’ … ‘Hierbij dienen ze wel voorrang te geven aan kwetsbare huishoudens, oftewel mensen die extra dringend op woonruimte wachten’ …

Bovendien durf ik wel te zeggen dat het merendeel van de mensen die gevestigd zijn in een sociale huurwoning vast wel eens betalingsproblemen heeft. Als je zwemt in het geld, woon je (in de meeste gevallen) namelijk niet in die huizen.

Uiteraard heb ik nog geprobeerd om hierover in gesprek te gaan. Volgens mij is het namelijk de taak van de sociale woningbouw om personen uit kwetsbare groepen (zoals ex-gedetineerden) te huisvesten. Het is ook gewoon in ieders belang dat iemand weer terug kan keren als volwaardig deelnemer in de maatschappij. Een huis is daar een onmisbaar onderdeel van.

Ook heb ik aan de woningbouw gevraagd waarom hij zichzelf eerst moet bewijzen? Hij heeft zijn straf uitgezeten, ik heb zijn bankafschriften meegestuurd, en er komt inkomen binnen. Daarnaast is het onmogelijk om aan te tonen dat hij 2 jaar zonder betalingsachterstand heeft gehuurd als hij niets kan huren. Waarom geef je deze man geen kans? Als hij bij jullie niet terecht kan, waar dan wel!?

De jongeman aan de telefoon had daar weinig antwoorden op en stotterde wat over het beleid. Een woord wat mij volledig de strot uit komt. Al dat beleid en protocollen is namelijk de reden dat heel veel mensen niet goed geholpen worden. Werknemers kijken alleen naar het beleid en vergeten de mens en de situatie die daarachter schuilt. Voor maatwerk is geen ruimte meer, want dat is nou eenmaal het beleid.

Ik voel me oprecht gezegend dat ik niet diegene ben die iedere dag naar mijn werk moet gaan, in de waan van de dag, waar ik als een robot de hele dag protocollen opvolg en ‘s avonds thuis moet komen om mijn familie te vertellen hoe ik weer iemand in de kou heb laten staan, omdat Gerda en een paar andere droeftoeters tig jaar geleden een beleid hebben geschreven. Geloof mij, dan was ik liever crimineel geweest.

Eindstand ….

Dan ga ik nu voor jullie even de balans opmaken en dan kom ik gelijk bij het punt van dit iets wat lange verhaal:

• Je komt in aanraking met justitie (2010)
• Alles wordt je afgepakt (2010 tot 2013)
• Het wordt je van alle kanten moeilijk gemaakt om door te gaan met je leven. Je wordt bij iedere stap die je zet getreiterd dus je laat het wel om nog te proberen te werken. (2014 tot 2018)
• Je draait de bajes in (2019)
• Je komt eruit en hebt nog een ontnemingsvordering boven je hoofd hangen.
• Je probeert alsnog je leven op te bouwen, zonder bullshit, gewoon legaal.
  Je hebt inkomsten, doet geen shit wat niet mag.
• Je zoekt een huis, maar er is niemand die je helpt.

Intussen vinden we het allemaal wel heel raar dat ex-gedetineerden moeite hebben om niet terug te vallen in oude patronen. Nou ik snap dat wel. Het is namelijk echt een stuk makkelijker om weer te doen waar je goed in bent, lekker cashen, te kunnen kopen en te kunnen doen wat je wil, zonder dat je afhankelijk bent van andere partijen en te maken krijgt met beleid, regels en protocollen.

Begrijp me niet verkeerd. Een straf is een straf. Dat is het risico wat je neemt en als het fout gaat moet je daar de prijs voor betalen. Alleen waar ligt de grens? Wanneer is het klaar? Als je dus na je straf weer een normaal leven wil opbouwen, dan word je dat moeilijk gemaakt. En woonruimte is niet het enige probleem, veel ex-gedetineerden lopen ook op andere gebieden tegen issues aan. Denk bijvoorbeeld aan het vinden van werk en het herstellen of opbouwen van relaties.

Nog schrijnender is dat mijn vader niet de enige is in zo’n situatie. Daargelaten dat er vast ook een hoop mensen zijn die geen eens familie hebben waar zij terecht kunnen. Ik hoop op betere tijden voor deze mensen. Dit was mijn zeik-column. Als ik door het delen van dit verhaal de ogen open van één persoon, waardoor er wellicht wat veranderd, dan ben ik een blij mens.

En als jij de gouden tip hebt om mijn vader aan een woning te krijgen, laat het mij alsjeblieft weten. Bedankt voor het lezen. 🖤

Update: intussen is m’n vader in aanmerking gekomen voor een woning. Hoe dan? Hij bleef stug reageren op beschikbare woningen en ging langs voor de bezichtigingen. Uiteindelijk was bij een van deze bezichtigingen de verhuur consulent aanwezig en ik citeer: ‘Nu ik je zie denk ik er anders over, ik ga nogmaals in overleg’. Dat is uiteraard hartstikke bevooroordeeld en discriminerend. Gelukkig ziet pa er beter uit dan dat hij zich gedraagt, maar ik vraag me wel af met welk uiterlijk het slechter was afgelopen….? Dat ter zijde is er gekeken naar een oplossing en heeft hij de woning toegewezen gekregen.

Ik moet de verhuur consulent wel nageven dat hij meermaals zijn excuses heeft aangeboden. De persoon in kwestie is jong met waarschijnlijk weinig werk en levenservaring. Ik hoop dat dit een les voor hem is om mensen niet zo snel te beoordelen én dat hij een mens gewoon ziet als mens, ongeacht welke achtergrond in welke vorm dan ook.