De maand juni staat ieder jaar in het teken van de Europese actiemaand voor kinderen met een gedetineerde ouder. Het is een belangrijke campagne van Children of Prisoners Europe (COPE) om meer bewustzijn te creëren over dit onderwerp, problemen aan te kaarten en de situatie voor kinderen met een gedetineerde ouder te verbeteren. In de campagne ‘Not my crime, still my sentence’ biedt COPE kinderen met een ouder in detentie een platform aan om hun stem te laten horen. Dit jaar staat de campagne in het teken van het heropenen van gevangenissen en het weer op bezoek kunnen centraal.

Laten we vooropstellen dat de situatie voor iedereen pijnlijk is geweest en ook – met name – voor mijn vader. De gevolgen voor ons gezin, waren niet te overzien. Het feit blijft alleen dat er niets meer aan te veranderen is. ‘Het is zoals het is. Opstaan en door.’ zoals een nuchtere Hollander als mijn vader dat beaamt.

Toen maart vorig jaar de pleuris uitbrak was het voor eenieder in Nederland de vraag wat er ons te wachten stond en hoe wij hier als mens en land mee om moesten gaan. ‘We doen het samen’ riep premier Rutte steevast. In de wekelijkse persconferentie werd aandacht geschonken aan verschillende groepen. De horeca, detailhandel, ouderen, gehandicapten, leerlingen, mensen met psychosociale problemen en depressies. Het leek voor menig Nederland of wij als een eenheid naar elkaar uitkeken en voor elkaar zorgde.

Vergeten groep

Premier Rutte vergat echter een groep. Namelijk de gedetineerden en hun gezinnen. Tijdens deze pandemie werd pijnlijk duidelijk waar gedetineerden op de maatschappelijke ladder staan. Naar mijn inzien staan zij geen eens op de ladder, maar eronder. Evenals hun gezinnen.

Gezinnen die ook een horecazaak hebben, kinderen (leerlingen) met ambities en dromen, eenzame ouderen die hun zoon moeten missen aan detentie, thuiswerkende vrouwen met kinderen, moeders die moeten dealen met paniekaanvallen, maar bovenal mensen die zich óók zorgen maakten om hun (gedetineerde) geliefde. Alleen niemand die hen de informatie verschafte die zij als deelnemer van deze maatschappij verdiende.

Geen informatievoorziening

Ten eerste was de informatievoorziening was uitermate treurig. Via telefoontjes van de gedetineerden kregen families te horen dat het bezoek niet doorging, verloven werden opgeschort, faseringen liepen stuk, gedetineerden die onterecht maanden langer vast zaten door de lock-down en niemand wist wanneer het tij zou keren. Toen iedereen vorig jaar zomer op het terras zat te proosten, mochten deze gezinnen nog steeds niet bij hun familie op bezoek, want er was nog geen oplossing voor. Alle detentierechten werden zonder pardon geschonden. Met antwoorden woorden: we doen het niet samen.

Er is een tweedeling in deze maatschappij waarin duidelijk wordt gemaakt dat deze gezinnen er niet bij horen. Tot dat het straks huilen geblazen is, wanneer deze gekwetste en ongehoorde gezinnen en hun kinderen niet goed terecht komen, doordat zij zich geen onderdeel voelen van deze maatschappij. Daarom is het des te belangrijker is het dat in kaart wordt gebracht wat er in het vervolg anders moet. Wat werkte wel en wat werkte niet? Hoe wil je het graag anders zien?

Laat van je horen!

Via deze link kunnen kinderen van ouders in detentie hun stem laten horen. De antwoorden worden verzameld en daar maakt COPE een ‘Europese Bill of Rights’ van om zo meer aandacht voor dit onderwerp te vragen en ervoor te zorgen dat het er in de toekomst anders aan toe gaat. Mijn ervaring hierover lees je op de site van Expertisecentrum K I N D.