Sinds ik met not my crime begonnen ben zit ik regelmatig met mezelf in een spagaat. Het zit in m’n natuur om als een dwaas door te rennen en heel hard te doen alsof het allemaal niet zo is.

”Het gaat goed, nee is oké, alles onder controle, ik red me wel, komt goed.”

Af en toe even compleet m’n verstand verliezen om vervolgens te doen alsof er niks aan de hand is en rustig de draad weer oppakken.

Anderzijds wil ik met not my crime laten zien wat de realiteit is. Ik wil taboes doorbreken, eerlijk zijn, kennis delen, jullie motiveren, inspireren. Dat vraagt van mij meer dan je denkt: kwetsbaarheid.

Zoals ik op m’n stories al heb laten doorschemeren ligt m’n vader in de clinch met het CJIB. Zij willen meer geld zien vanwege de ontnemingsvordering. Hij heeft het niet. Wij hebben aangetoond wat hij kan betalen, zij vinden het niet genoeg. Veel heb ik er niet over gedeeld. Ik besteed er liever niet te veel aandacht aan in de hoop dat het wel los loopt. Misschien ook, omdat ik het slechte scenario niet aan kan.

De realiteit is dat ik er mezelf regelmatig op betrap dat ik er meer mee bezig ben dan dat ik zou willen. Enerzijds kan ik me niet voorstellen dat ze dwangmiddelen gaan inzetten, anderzijds weet ik uit ervaring dat het onmogelijke, mogelijk is.

Ik heb al besloten dat de bruiloft doorgaat ook als hij er niet bij kan zijn. Er is een plan als blijkt dat het bezwaar wordt afgekeurd en ik heb tot in detail uitgedacht wie de boel regelt mocht hij vast (komen te) zitten als ik op huwelijksreis ben. Ik merk ook dat de onzekerheid weer op speelt. Diezelfde onzekerheid als de afgelopen 10 jaar. Wat als? En hoezo? En maar? Wanneer? Waarom? En dan? Op random momenten flitsen de scenario’s weer door m’n hoofd.

Deze week heb ik al meermaals MijnOverheid gecheckt, bijna dwangneurotisch, zo graag wil ik weten waar ik aan toe ben.

En tegelijkertijd vraag ik me af wie er achter dat bureautje zit? Wie maakt die beslissing? Hoe gaat dat in z’n werk? Komt zo iemand dan thuis bij z’n gezin met de mededeling dat hij of zij vandaag weer een gezin kapot heeft gemaakt? Wordt daar dan op geproost? Ik kan het me niet voorstellen dat je dit soort beslissingen überhaupt wil maken.

Of mis ik nou zelf een stukje van de puzzel? Vergelijk het met het straf geven van een hond, omdat hij niet kan praten. Je kan straf geven tot het eind der tijden, maar honden praten nou eenmaal niet.

Zo kan het CJIB m’n vader blijven dreigen en blijven straffen, maar daardoor gaat hij niet meer af kunnen betalen. Wat bereiken ze dan wel? Wellicht was z’n bloeddruk afgelopen weekend 250 door de koffie óf zou stiekem die onzekerheid meer aan hem vreten dan hij toe wil geven? Mocht z’n hart het begeven dan kunnen ze er op rekenen dat er met geld niet meer gerekend wordt.

Wat is iemand zijn bestaansrecht nog als je iemand niet de ruimte geeft om een leven te leiden? Ik weet het niet.. Een discussie voor een ander moment.

Wat ik wel weet is dat de spanning met de dag steeds hoger oploopt. Ik probeer datgene los te laten waar ik geen invloed op heb en alleen maar heel hard te manifesteren dat hij mij over een maandje weg geeft aan de liefde van m’n leven. Wat er ook gebeurd: the show must go on.