Lisa heeft een vader in detentie. Wat daar aan vooraf ging was ronduit heftig. Je vader woont in het buitenland en je hebt al een week lang niets van je vader gehoord, de telefoon slaat gelijk op voicemail en berichtjes komen niet aan. Lisa was 22 jaar oud toen dit haar overkwam. Ze vloog naar Spanje om op zoek te gaan naar haar vader, waar hij bleek vast te zitten. Lees verder voor het verhaal van Lisa.

Stel je voor dat je jouw dierbare van de een op de andere dag niet meer kan bereiken en niemand weet waar diegene is. Het overkwam Sanne. Op het moment dat ze doorhad dat haar vader van de aardbodem was verdwenen, kwam ze gelijk in actie. Helaas zonder succes. Zowel buitenlandse zaken als andere instanties konden haar niet verder helpen. En al wisten ze het wel, dan zouden ze nog niets vertellen vanwege de privacywetgeving (fail).

Het vermoeden was groot dat hij was opgepakt. Ze besloot om samen met haar oom naar Spanje te vliegen om hem te gaan zoeken. Ze zijn letterlijk ‘gewoon’ gaan zoeken. Eenmaal daar werden ze steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk kregen ze van een plaatselijke politieagent een telefoonnummer van een vriend van haar vader. Toen wisten ze eindelijk waar hij zat. Ondanks de taalbarrière lukte het haar om duidelijkheid te krijgen. Deze man heeft uiteindelijk ook een afspraak gemaakt in de gevangenis zodat zij op bezoek konden gaan.

Sanne, wat heftig. Hoe was die periode voor jou?

Toen ik hem daar zag was het heel emotioneel, maar de rest ging allemaal op de automatische piloot. Ik ben een week in Spanje gebleven, want we hadden alleen een enkeltje geboekt. Bovendien moest ik daar veel regelen. Er was namelijk nog steeds geen advocaat geweest terwijl hij intussen al 10 dagen vast zat. Ik moest onder andere een advocaat zien te vinden die hem wilde verdedigen, maar dat was natuurlijk moeilijk gezien de taalbarrière. Daarnaast had mijn vader nog een bedrijf en er was niemand om dat over te nemen, want hij deed dat voornamelijk alleen. Niemand wist hoe en wat. Ik heb daar samen met mijn oom geregeld wat geregeld moest worden.

Hoe ging je op dat moment met de situatie om?

Niet voelen. Gewoon doen. Ik voelde er toen niet veel bij. Ik heb het wel wat vriendinnen verteld, maar dat vond ik ook heel lastig. Ik praat net als nu met jou ook alsof het niet mijn leven is, maar het leven van iemand anders. Ik weet ook een hoop dingen van die periode niet meer. Ik heb zo op de automatische piloot gezeten, waardoor ik echt niet meer weet hoe ik alles heb gedaan.

Waarom vond je het moeilijk om het er met je vriendinnen over te hebben?
Het is niet iets wat je dagelijks meemaakt in je omgeving. Bovendien is het gewoon geen fijn iets om te vertellen. Ik voelde ook wel schaamte. Ik wil enerzijds niet zielig gewonden worden of dat mensen anders over mij gaan denken. Anderzijds was ik bang dat mensen mij niet zouden geloven vanwege het feit dat het zo’n bizar verhaal is..

Waar haalde je steun uit?

Ik heb heel veel steun gehad aan mijn oom, maar verder voelde het wel eenzaam. Mijn broertje en zusje hielpen weinig mee en ik kon er met de meeste familieleden en vrienden weinig over praten. Ik was ook voornamelijk bezig met werken en de zaken van m’n vader aan het regelen.

Hoe ging je daar mee om dat je met niemand echt kon praten?

Ja dat is lastig. Ik heb dat altijd al wel een beetje gehad, maar ik miste wel steun van mijn broertje en zusje. Daar heb ik altijd wel last van gehad. Ze weten dat ook wel, maar ze staan daar niet echt bij stil.

Hoe was de band met je vader voor dit allemaal?

Toen hij verhuisde naar het buitenland, werd de band een stuk beter. Hij zat niet te dicht op ons leven en als we elkaar spraken was het altijd leuk. Nu dit is voorgevallen is de band moeilijker geworden. Ik spreek hem 1 keer in de 2 á 3 weken en dat vind ik ook genoeg. Hij gooit altijd meteen zijn problemen op tafel, waar ik niets mee kan.

Toch heb je wel al die dingen voor hem gedaan?

Ja klopt, omdat niemand het zou doen en hij toch mijn vader is. Ik zou het nu alleen denk ik niet weer doen. Ik kan niet meer het puin van andere mensen opruimen. Ik ben zelfs met school gestopt door alles. Ik moet voor mijzelf kiezen.

Dat is zeker waar. Waardeert je vader wat je allemaal voor hem hebt gedaan?

Jawel, maar hij wil er denk ik niet te veel over nadenken. Het doet hem pijn. Het is ook niet normaal als je dochter al je problemen moet oplossen.

Welke impact heeft deze situatie op jou gehad?

Dat ik een deel van mijn leven heb weggegeven. Ik heb mijzelf helemaal weggecijferd. Dat heeft de grootste impact. Daarnaast heb ik me ook echt heel eenzaam gevoeld, naast het feit dat ik mij ook niet meer echt kind kon voelen. Dat zijn de dingen die het meeste impact op mij hebben gehad.

Begrijpelijk, wat had jou toendertijd kunnen helpen?

Meer steun van mijn broer en zusje, maar ook hulp van verschillende instanties die je verder kunnen helpen en eventueel ondersteunen bij de taken die op de familie van een gedetineerde terecht komen. Je wenst het echt niemand toe dat je op zoek moet naar een familielid of vriend. Dat kan gewoon niet. Bovendien is een les voor mijzelf achteraf gezien dat ik nooit meer mijn eigen leven ervoor zou vergooien. Zo voelt het soms wel.

Heb je tips voor andere in dezelfde situatie?

Praat erover, schaam je niet. Je hoeft jezelf er niet voor te verstoppen en laat je eigen leven er niet onder lijden. Achteraf gezien had ik zelf misschien ook beter wat opener kunnen zijn. Ook omdat ik weet dat er nog weleens mensen zijn die het erover hebben. Daar had ik dan meer op in kunnen gaan, maar ik weet het eigenlijk niet zo goed. Het blijft lastig.

Hoe vind je dat mensen van buitenaf ermee om moeten gaan?

Vraag het. Wees er open over. Je kan veel dingen denken, maar mensen weten of voelen vaak dat je het weet dus vraag er gewoon naar. Ga het gesprek aan in plaats van dingen zelf invullen. Ze kunnen beter tegen je praten dan over je. Ze gaan allemaal hun eigen verhaal maken, maar zelf komen ze niet naar je toe.

Lisa is lang niet de enige die zich eenzaam heeft gevoeld in deze situatie. Er heerst nog steeds een taboe op dit onderwerp terwijl Lisa en velen met haar gehoord zouden moeten worden. Zij zijn niet verantwoordelijk voor de daad van hun familielid of vriend(in). Gelukkig gaat het met Lisa inmiddels weer goed. Al heeft ze zelf het gevoel gehad niet te hebben geleefd, heeft ze wel altijd houvast gehouden aan haar werk waar ze het goed naar de zin heeft én start ze weer met een nieuwe opleiding. Wat mij betreft heeft ze het ondanks de situatie super goed gedaan!

Wees lief voor elkaar. Heb je zelf te maken met de detentie van een relatie in het buitenland? Wellicht kan Bureau Buitenland van de Reclassering je helpen. Voor andere praktische informatie, verwijs ik je door naar de ‘goed om te weten’ pagina.

* Vanwege privacy redenen is haar naam gefingeerd.