Deze keer ga ik in gesprek met powervrouw Melanie. De man van Melanie zat in detentie. Ze is moeder van drie prachtige kinderen van bijna 16, 12 en 8 jaar oud.  Hoe ging ze daarmee om? Waar liep ze tegenaan? Dat ga je in dit interview lezen.

Je merkt aan alles dat Melanie een nuchtere Brabander is. Een gezellige vrouw en ze neemt geen blad voor de mond. Ze is inmiddels al 12,5 jaar gelukkig getrouwd met haar man. We hebben een gesprek via Teams. Terwijl ze nog even wat te drinken pakt, hebben we al een gezellig gesprek over koetjes en kalfjes.

Kan je mij vertellen wat er op je afkwam toen jouw man in aanraking kwam met justitie?

Ja, dat was wat. Het was op een vrijdag. Mijn man moest toevallig naar de rechtbank toe, dus die was in Dordrecht. Ik had net de kinderen weer naar school gebracht en de jongste lag te slapen toen er een inval werd gedaan. Ze hadden de hele straat afgezet. Achteraf bleek dat ze op dat moment ook een inval deden op de zaak en mijn man niet meer vrijlieten bij de rechtbank. Ik moest van alles doen. Het weekend hadden we een verjaardag, ik had de boodschappen gedaan, taart gehaald. De kinderen kunnen er niks aan doen dat het gebeurt, dus dat heb ik gewoon door laten gaan. Ik moest daarnaast ook van alles voor mijn man regelen, zoals het ziekenfonds bellen, contact houden met de advocaat en weet ik het allemaal. Er kwam dus een hoop op mij af.

Heb jij te maken gehad met vooroordelen?

Ja, tuurlijk. Heel veel. Alleen weet je, ik sta daar boven. Kijk mij maakt het niet uit wat jouw vader heeft gedaan. Vind ik jou aardig, dan vind ik jou aardig. Ik zou zeggen van: ‘Goh, kan ik je helpen?, Kan ik boodschappen doen of moet ik de kinderen voor je naar school brengen?’. Weet ik het, maar ik woon in een dorp en iedereen weet zogenaamd al wat er allemaal is gebeurd en gevonden.

Hoe merkte je dat mensen bevooroordeeld waren?

Bijvoorbeeld de buurvrouw aan de overkant. Dat zij tegen mij niets meer wil zeggen vind ik helemaal prima, maar als mijn kinderen (toen 11 en 7) ‘goedemorgen buurvrouw’ zeggen tegen haar en ze zegt niks. Pff… Daar word ik kwaad van. Hetzelfde gebeurde op school met de ‘moedermaffia‘. Ik had te horen gekregen dat ze over ons zaten te praten en daar ben ik gewoon op afgestapt. Toen heb ik gezegd: ‘Het maakt niet uit dat je over mij loopt te praten, maar als je dan loopt te praten, dan heb ik wel liever dat je het goede verhaal vertelt voordat je er roddels instrooit.’ Nou, daar hadden ze niks van terug en het was gelijk over.

Hadden de kinderen ook last van die vooroordelen?

Ja. De kinderen zijn er eigenlijk echt de dupe van. In het begin mochten mijn kinderen niet meer afspreken met andere kinderen. Dat vind ik zo triest.

Wat heftig, hoe gingen de kinderen daar mee om?

Ja dat is lastig, maar op een gegeven moment zei ik: ‘Laat het lekker gaan.’ Dan weten de kinderen gelijk wat ze aan die andere kinderen hebben. Er bleven een paar over en ik zei: ‘Fijn. Dat scheelt allemaal moeite die je niet in een ander hoeft te steken.’

Mee eens.

Dat is hetzelfde met vrienden hè. Als het allemaal goed met je gaat en je kan uiteten, op stap en een rondje geven, dan heb je het zaaltje zo vol. Andersom kan je nog een telefooncel makkelijk vullen en de rest die zie je en hoor je niet meer.

Ben je vriendschappen daardoor verloren?

Ja, maar dan zijn het (vind ik) ook geen vriendschappen geweest. Mensen van wie ik niets heb gehoord nadat mijn man is opgepakt, zijn ook niet meer welkom hier. Dat heeft niets te maken met het feit dat ze enveloppen met geld moeten sturen, maar een uitnodiging om met de kinderen te komen eten of een dagje naar het bos te gaan was fijn geweest. En dat geldt eigenlijk ook voor familie. Als ze die moeite niet genomen hebben, dan hoeven ze ook niet terug te komen. Klaar is klaar, of je nou familie bent of niet. Laat ze het maar uitzoeken die gekken.

Eens. Heb je ook het gevoel gehad dat een hoop mensen je wel support gaven en je hielpen?

Ja hoor. Vooral van de mensen waarvan ik eigenlijk dacht dat ik weinig zou horen. Juist van die mensen.

Dat doet mij goed om te horen. Om even terug te komen op de kinderen. Hoe gingen zij ermee om dat zij hun vader moesten missen door detentie?

Het was in het begin raar voor ze, maar voor de kinderen gaat het leven toch gewoon door. Mijn middelste zoon heeft er zelfs een spreekbeurt over gegeven. Die had zelf contact gezocht met Exodus en kreeg allemaal pakketten om zijn spreekbeurt voor te bereiden.

Wat leuk! Hoe reageerde de klas daarop?

Ja die zaten aandachtig en met open mond te kijken, haha. Hij wilde het eigenlijk doen toen mijn man vast zat, maar toen zei ik: ‘doe maar niet, straks moet je aan papa denken en dan begin je te huilen.’ De juffrouw had nog wel gebeld dat hij een heel apart onderwerp had uitgekozen. De meeste kinderen doen het over scouting of voetbal, maar hij wilde dit graag doen.

Knap hoor, ik denk ook dat het een belangrijk onderwerp is om te bespreken! Begrijp ik hieruit dat school dus ook op de hoogte was van de situatie?

Ja. Ik heb het wel gelijk op school verteld. Eén van de kinderen had toentertijd toevallig de CITO en die had hij heel slecht gemaakt. School was dus blij dat ik het verteld had en heeft ook altijd meegewerkt. Jeugdzorg kwam nog wel heel even om de hoek kijken, maar toen heeft school ingegrepen. Daar was ik dus snel van af.

Hoe reageerde de school op de detentie van jouw man?

Ze pakten het heel goed op. Doordat school op de hoogte was, kon ik de kinderen makkelijk meenemen om op bezoek te gaan bij hun vader. Anders had ik constant smoezen moeten verzinnen. Dat schiet niet op. De vertrouwenspersoon haalde de kinderen na het bezoek zelfs uit de klas om te vragen hoe het bezoek was en hoe het met ze ging. Dat verslag werd dan vervolgens weer naar mij gestuurd. Dus ik zou het altijd melden op school.

Hoe ging jij ermee om?

Ja, nou ja, je hebt het zo druk. Ik moest naar de advocaat, zorgen dat er kleding kwam, regelen dat er geld op de rekening staat en ga maar door. Ik had alles wel snel geregeld, omdat ik al sinds m’n 8e jaar in de gevangenis kom. Dus ik wist al hoe het werkte. Daarnaast nog de zorg voor de kinderen, het bedrijf runnen, … Ik heb van alles moeten doen, maar ik heb het toch gedaan.

Hoe hield je financieel het hoofd boven water?

Ik heb creatief moeten zijn met geld, want je gaat er toch financieel op achteruit. Uiteindelijk is het toch gelukt.

Hoe heb je dat gedaan?

Haha, creatief boodschappen doen. Hij kwam twee keer te zitten met kerst en er moet toch gegeten worden. Daarnaast heb ik de hypotheek naar beneden gekregen met de rente. Dat kon toen gelukkig. Ik heb de handtekening van mijn man moeten vervalsen, maar ja dat is een kleinigheidje. Je kan ook bij de gemeente terecht voor hulp. Je moet er alleen wel om vragen. Als je inkomen drastisch daalt doordat je man vast zit, dan heb je wel recht op van alles, zoals toeslagen. Je hebt bijvoorbeeld ook recht op een laptop als je kind die nodig heeft voor school. Dan moet je een keer met de billen bloot, maar dat moet maar even voor het gezin.

Hoe vind jij dat je diegene die binnen zit het beste kan steunen?

Zorgen dat er geld op die rekening blijft staan en af en toe wat sturen via Emates. Verder zou ik zeggen, als anderen geen geld willen storten, zorg als vriend van de familie dat de vrouw en kinderen er goed bij zitten. Doe een keer boodschappen, kom een borrel drinken. Het is belangrijk dat diegene die binnen zit weet dat het thuis allemaal goed gaat. Overigens, als het niet goed ging, dan zei ik gewoon dat het allemaal wel goed ging, want anders voelt die zich rot in de cel.

Viel alles gelijk weer op z’n plek toen je man uit detentie kwam?

Nee, toen werd het nog erger. Hij moest toen twee keer per week naar de reclassering, maar hij had geen rijbewijs dus ik moest hem brengen en halen. Daarnaast had hij nog een enkelband. Je wil graag de tijd inhalen samen met de kinderen, maar door de enkelband mocht hij in het weekend alleen tussen 12:00 en 16:00 naar buiten.

En daarna?

Ja toen stortte ik wel even in. Dat had volgens de dokter te maken met alle spanning die eruit kwam. 1,5 jaar spanning. Je loopt constant op je tenen zo van het gaat allemaal wel, maar als het dan echt goed gaat… Toen ging het met mij even niet. In het begin had ik ook nog wat wantrouwen, van dadelijk gebeurt er nog wat of komen ze nog terug. Maar ja, ik ben nu voorbereid en heb een buffer. Ik voel mij goed nu.

Heb je nog tips voor andere moeders met kinderen waarvan de vader in detentie zit?

Ik zou sowieso aanraden om bij Exodus het kinderpakket op te vragen. Dan krijg je een boekje en andere informatie allemaal in kindertaal. Daarnaast zou ik aanraden om iedereen die werkzaam is in het werkveld van DJI te volgen op Facebook en Instagram, zodat je weet hoe het er van binnen uitziet en er aan toe gaat. Bijvoorbeeld, gevangeniszuster Sanne of PI Vught. Verder je hoofd recht, tieten vooruit en gewoon lopen. Als niemand je ziet mag je instorten, maar nooit buiten. Dat hebben de mensen namelijk het liefst, dat ze kunnen zeggen van: ‘Ach kijk haar eens zielig zijn met haar 3 kinderen.’ Ik ging gewoon opgedoft de deur uit. Ook dat was overigens niet goed. De eerste keer was ik erg afgevallen en toen ging de ronde dat ik aan de drugs zat en iedere dag snuif door m’n neus haalde. Maar ja, kom je dan weer aan dan is het ook niet goed, want dan ga je te veel uiteten. Het is nooit goed voor de buitenwereld. Houd daar rekening mee. Wat ik andere moeders ook wil benadrukken: ‘Ga iedere keer naar het ouder-kind bezoek ook al ben je het er zelf niet mee eens. Het is toch de vader. Houd nooit je kind weg, ook al heb je ruzie.’

Dat is duidelijk en helemaal waar. Wil je nog iets zeggen tegen mijn lezers?

Blijf bij jezelf. Denk aan de cirkel om je heen. Onthoud hoe je man of vader of wie dan ook is. Je weet zelf hoe ze zijn. Kijk, wordt je nou mishandeld of de pleuris geslagen, dan moet je zorgen dat je weg komt. Maar anders vind ik altijd in voor- en tegenspoed. En als diegene iets met kindjes heeft gedaan of iets, dan is het ook anders. Alleen als jij altijd geleefd hebt van de lusten, dan moet je ook kunnen leven met de lasten.

Zoals je hebt kunnen lezen staat Melanie wel haar mannetje. Hopelijk heeft haar verhaal jou aan het denken gezet en heb je er iets aan. Wil jij net als Melanie ook je verhaal delen? Laat het mij weten!

Voor meer interviews neem een kijkje onder ‘interviews’, praktische informatie vind je onder ‘goed om te weten’. Hulp nodig voor de kinderen? Neem een kijkje op de website van expertisecentrum K I N D.

* Vanwege privacy redenen is haar naam gefingeerd.